Nowy mag – Azura Phoenix!

Mamy młode serce, tak długo jak długo umiemy kochać życie, takim jakie ono jest. Życie ze swoimi dobrymi ale także złymi stronami.
Mamy młode serce, tak długo jak długo potrafimy kochać ludzi i życzyć im szczerze tego wszystkiego czego im brakuje, a tak bardzo jest potrzebne.
Kto się starzeje zachowując młode serce, ten wie jak należy przyjmować ze spokojem te liczne małe i większe uciążliwości podeszłego wieku.
Taki człowiek zna sens życia i sens umierania.
Wie jak "krótkie" i jak "małe" jest wszystko na tej ziemi, bo żyje nadzieją na życie wieczne.

Azura Hope Lea Lilith Michelle Phoenix

Wiek: 20 lat
Płeć: Kobieta
Orientacja: Heteroseksualna
Związek: Ma narzeczonego Ryomę
Gildia: Nie jest pewna, co do wyboru gildii, ale należy do Sabertooth
Znak gildii: Na brzuchu i jest on w kolorze jej włosów
Doświadczenie: Początkująca
~ ilość punktów: 0.
Typ magii: Magia Wody
Ilość klejnotów: 15.000
Sterujący: monika.kaczor98@wp.pl
Dodatkowe zdjęcia: [X] [X] [X] [X] [X] [X] [X] [X] [X] [X] [X] [X] [X] [X]

Charakter

Od czego mam zacząć opowiadać? Dobra zacznijmy od dobrej strony jego charakteru.  Azura  różni się od innych przedstawicieli swego "rodzaju". Nie jest krwiożercą wrogo nastawionym do wszystkiego, co żywe. Wręcz przeciwnie. Charakterem bardziej przypomina łanie niż bestie zdolną do walki. Zawsze opanowana, wszystko przyjmuje z dziwnym, wręcz nienaturalnym spokojem. Przyjazna, nie odmówi pomocy, ale też nie udzieli jej, jeśli nie dostrzeże takiej potrzeby, lub jeśli proszący prosi o coś niemoralnego. Można powiedzieć, że jest wręcz przesiąknięta dobrocią, współczuciem i empatią oraz wyrozumiałością. Bardzo tajemnicza, niemal niemożliwym jest wyciągnięcie z niej jakichkolwiek informacji o niej samej jeśli wcześniej nie zdobyło się jej zaufania - a i wtedy jest to nadzwyczaj trudne zadanie. Na ogół dobroduszna i litościwa, ale bywa, że potrafi być niespodziewanie surowa i mściwa. Nigdy nie zapomina krzywd, nie ważne, czy zostały one wyrządzone jej samej, czy też komuś, z kim jest w bliskich kontaktach - ona nie zapomina. Rzadko też wybacza prawdziwe zbrodnie. Racjonalnie myśląca, rozsądna i inteligentna dziewczyna, dobrze wykształcona. I choć  Azura to na co dzień spokojna, pokojowo nastawiona realistka, która nie popiera rozwiązań siłowych, to jednak w razie potrzeby potrafiłaby sama jedna rzucić się w wir walki i wyrżnąć w pień połowę armii wroga. A przynajmniej spróbuje. Na ogół jest miła i pomocna. Lubi poznawać nowych ludzi i z nimi rozmawiać. Ma dobre stosunki z większością osób. Nie jest za bardzo gadatliwa, ale kiedy kogoś już bardziej pozna to jej śliczna buźka nie zamknie się dopóki nie powie co jeju na serduszku leży... Zawsze lubi się komuś wygadać, ale jeśli tej osobie zaufa.  Azura jest otwarta na świat, wieczorami jest pełna życia, po prostu tryska energią. Czasem jej  odwala i wariuje ale to bardzo rzadko... Ciężko określić jaki ma humor, czy jest radosna, a może smutna ponieważ ona zawsze chodzi uśmiechnięta nawet jak sytuacja jest do dupy.  Azura jest spokojnym, uśmiechniętym człowiekiem, który woli słuchać niż mówić. Odzywa się jedynie w momentach, w których jest bardzo zgorszona bądź zainteresowana. Nie owija w bawełnę, twierdzi, że jeżeli należy coś powiedzieć, to trzeba to zrobić. Opanowana, nauczona dobrego wychowania i szacunku do starszych, niezbyt dobrze radzi sobie w większej grupie osób. Uczulona na ignorancję, należy do grona osób, które wyłgają się z każdych kłopotów, jednocześnie wpadając w stos innych. Posiada daleko rozwinięte zdolności oratorskie, wyćwiczone jeszcze za czasów, gdy planowała zostać dyplomatą. Wyczulona na punkcie krzywd i niesienia pomocy. Nie można nazwać ją tchórzem, jest wręcz odważny czy nawet ryzykantem. Od prawdy i kłamstwa woli grę w niedomówienia, stosując zasadę ,,Im mniej wiesz, tym krócej cię przesłuchują." Nastawiona przyjacielsko, ale woli wolne wieczory spędzać w samotności. Nie wierzy w głupotę, przypisując ją ignorancji. Zdyscyplinowana, uparta jak osioł, rzadko można zmusić ją do zmiany zdania. Posiada na wiele kwestii pacyfistyczne poglądy, majsterkowicz, który lubi wszystko ulepszać. Mimo wszystko  Azura jest bardzo nieśmiała, co stara się ukryć, lecz jej to za bardzo nie wychodzi.. Taką ją wcześniej znaliśmy i może nadal ma te cechy, ale Azura się zmieniła.. Więc jaka jest  na prawdę? Bardzo trudno określić jej charakter... Jej charakter nie jest nikomu dobrze znany, z resztą  Azura jest zmienna jak wiatr czy woda. Dlaczego? Od zawsze była samotnikiem, toteż wahania nastrojów były dla niej czymś normalnym. Teraz ta osobniczka jest raz  szorstka i małomówna, zaś innym razem uśmiechnięta i pogodna , niczym nie zrażona, po prostu szczęśliwa. Tak jak wcześniej wspomniano, od zawsze jest sama.  Może liczyć tylko na siebie, tego nauczyło ją życie. Wyrosła na porządną buntowniczkę o nienagannych manierach i niezwykłej elegancji. Przez swą niezbyt kolorową przeszłość uważana jest za nieśmiałą, cóż, ona po prostu nie lubi się chwalić ani mówić o sobie. Czy cię wysłucha? Zawsze. Jest wspaniałym słuchaczem, który zawsze może ci doradzić, choć nigdy nie będzie naciskała. Zdaje sobie sprawę, że powierzenie komuś tajemnicy jest, lub może być wielkim poświęceniem, aczkolwiek możesz być pewien, że nikomu sekretu nie zdradzi. Trzeba uważać przy niej na słowa, może wykorzystać przeciw tobie dosłownie wszystko. Stanowcza, co pozwala jej na podejmowanie szybkich decyzji. Wymaga dużo od innych, choć i tak najwięcej od samej siebie. Zdolna do poświęceń,  Azura to honorowa dziewczyna , która za własną dumę może oddać nawet życie. O tak! Czasem jest to zwykła głupota, jednak co poradzić? Nikt nie jest idealny. Sumienna i pracowita, uparcie wierzy, że każdy zarabia na swoje utrzymanie. Najczęściej można spotkać ją z uśmiechem. Ale czy jest on prawdziwy? Otóż nie zawsze.  Azura nie będzie nikomu się zwierzać z własnych problemów, dobrze wie, że inni mają ich więcej i są one poważniejsze, toteż dlaczego miałaby obarczać kogoś swoimi własnymi? Myślami często wybiega w przyszłość, lubi sobie pomarzyć. Naprawdę trudno zdobyć jej zaufanie, nie wspominając już o sympatii. Nie jest sztuczna, ani fałszywa. Jeśli cię nie lubi nie będzie starała się być dla ciebie miła, to chyba proste? Nie licz na atak agresji z jej strony, nie będzie cię prowokowała, a sama nie da się wyprowadzić z równowagi. Do innych odnosi się z szacunkiem, jeśli takowy na niego zasłuży, czymże jest każdy z nas, który nie potrafi udowodnić swojej wartości?. Ambitna, lecz nieprzesadnie, umie odpuścić, przegrać, wie kiedy ma odejść. Cechuje ją jak na młodą kobietę niezwykła odwaga, lojalność oraz oddanie, co do najbliższych. Inteligentna i sprytna .Kiedy ma gorsze dni zdarza jej się powiedzieć coś, czego będzie żałować. Staje się opryskliwa, arogancka, złośliwa. Można by rzec, że jest wręcz nie do wytrzymania. Wówczas stara się trzymać na uboczu, aby nikogo nie obrazić.  Azura  wbrew pozoru jest osobą bardzo skrytą, zamkniętą w sobie. To typ ponuraka, która lubi samotność i nie przepada za tłumami, za przebywaniem wśród innych ludzi. To prawda, że normalnej, przeciętnej osobie trudno będzie zrozumieć jej postępowanie i kierujące nią pobudki. Już jako dziecko różniła się od rówieśników swoim spokojem i wycofaniem. Dziś to osoba ponura, burkliwa i nie przywiązująca większej uwagi do uwag innych, która nienawidzi całego świata. Uważa, że nigdy do końca nie będzie mogła stać się członkiem społeczeństwa, czuje się nierozumiana i niedoceniana przez innych, co sprawia, że do wszystkich - poza bliskimi, gdyby ich miała- odnosi się opryskliwie i niegrzecznie. Śmiertelnie poważna w każdej sytuacji, która tego wymaga, a tak to umie wyczuwać delikatne niuanse i nie wszystko bierze "na serio" i potrafi rzucić żartem. Uśmiechnie się raz od wielkiego dzwonu, a i tak robi to krzywo. Po ojcu odziedziczyła inteligencję, spryt i przebiegłość, ale także mściwość i tendencję do stawiania na swoim, po matce zaś nieustępliwość i nieufność, ale również skłonność do naiwności w chwilach desperacji. To wyśmienity strateg i wojownik. Jednak bywa złośliwcem ,potrafi dopiec, a rozwścieczona jest naprawdę nieprzewidywalna; w szale potrafi zdemolować cały pokój. Zdaje jej się czasem, że jest bezkarna i może robić co tylko jej się podoba bez ponoszenia konsekwencji. Nie jest rozmowna, nie potrafi prowadzić konwersacji, a jakiekolwiek kontakty z ludźmi przychodzą jej z dość lekkim trudem. Zdaje się być zupełnie obojętna na to, jak postrzegają ją inni. Gdzieś głęboko w niej siedzi jednak potrzeba miłości i akceptacji, a także chęć zaimponowania innym, choć za nic w świecie by się do tego nie przyznała. Jest zbyt dumna, by się odsłonić w tak dużym stopniu przed kimkolwiek. Nie jest jednak pozbawiona takich części człowieczeństwa jak sumienie czy współczucie - po prostu kieruje się własnym "kodeksem". Opiera się on przede wszystkim na konieczności bycia samotnym i akceptacji wszystkich konsekwencji, które to za sobą niesie;  Azura  doszła do wniosku, że pisane jest jej spędzić życie w samotności i od tamtej chwili nie chce dopuścić do siebie świadomości, że mogłoby ją z kimś związać jakiekolwiek uczucia czy więzy. Jest "samotnikiem z wyboru" tylko dlatego, że wydaje jej się, iż tego wyboru nie posiada i nigdy nie posiadała.  Mimo wszytko chętnie posłuży radą i pomocną ręką.  Jednakże co dla  Azury znaczy duma oraz uprzedzenie w jej własnym pojmowaniu tego słowa znaczeniu? Dla  Azury duma oznacza pewność swej wartości i godności, a uprzedzenie to czynności, które oznaczają  sceptycznie spoglądać w przyszłość czy do osób, których nie zna lub zna podchodzić z dystansem. Nie raz tak ma, że ocenia z góry, podejmując pochopną decyzję, przez co inni uważają ją za osobę wywyższającą się od innych, co doprowadza do tego, że prawie wcale nie ma przyjaciół, ale Azurze to nie przeszkadza. Opinie czy wyzwiska ma głęboko w swych czterech literach na których siedzi. Nie chce mieć z nikim jakiś relacji nie ważne jakich, gdyż według niej te więzi osłabiają osobę, przez co łatwo taką osobę pokonać, ale czy tak myśli na prawdę? Tego nikt nie wie. Azura w rzeczywistości to kobieta o dość surowym obliczu, ale i tak wymaga wiele od innnych, chociaż najwięcej od siebie samego. Doskonale wie czego ona chce od danej osoby by mu to zaoferowała - nawet nie jąknie się by po to sięgnąć. Wbrew opiniom innych nie jest to osoba, która nie lubi zwracać na siebie uwagę, przez co nie odstaje od innych ani nie popisuje się.  Uważa, że trudno jest ją doprowadzić do utraty panowania nad sobą, ale jest wręcz przeciwnie.  W jej oczach trudno coś wyczytać oprócz wrogości czy obojętności, ale nie oznacza to iż ma wszystko gdzieś tylko jest osobą ostrożną i nieufną w stosunku do innych.  Jest to osóbka inteligenta jak i przebiegła, a co za tym idzie również sprytna. Jednakże umie okazać pokorę, czym udowadnia iż nie uważa się za Bóg wie za kogo, ale zdaje sobie sprawę, że nie jest doskonała. Uważa się za osobę wytrwałą, gdyż jak sobie coś postanowi to wytrwale do tego dąży, nawet małymi kroczkami, a poza tym to kobieta niezależna i wierna swym ideałom. Jak zasłużyć na jej szacunek albo by uważała cię za osobę, do której warto pójść po radę? Z tym to trudno, bo jej wartości jakie potrafi docenić określa jej serca, ale jeśli będziesz stosować jakiekolwiek zniewagi czy poniżenia w stosunku do innych to spotkasz się z jej ignorancją. Inni uważają, że jest arogancka, ale co oni przez to rozumieją, a jak to  Azura pojmuje? Dla  Azury to stan, który dotyczy braku akceptacji lub tolerancji jakimś bytem, co potrafi dziewczyna pokazać.   Azura jest dość mocno bezczelna i pyskata, ale wie kiedy powinna przeprosić za swoje zachowanie. Czasem daje się ponieść emocjom. W niektórych sprawach czy rzeczach potrafi trochę nagiąć fakty, ale jednak nie wmieszałaby nikogo w żadne niebezpieczeństwo. Nie miłosiernie odważna aż do granic głupoty. Czy można jej zaufać? Owszem można, gdyż nie zdradzi nikogo, ale zważaj! Jeśli staniesz się jej wrogiem to wiedz, że będzie wiedziała jak to wykorzystać. Może wydawać się, że dla niej siła i władza są najważniejsze, ale tak na prawdę ona ma inne hmm... cnoty czy wartości?Nie ważne, niech każdy zwie to jak chce, ale powiedzmy cnotowartości. Tak to lepsze określenie od cech..  , które uważa za najważniejsze. Na pierwszym miejscu jest odwaga, która według niej daję siłę by pokonać własne słabości czy lęki, a potrafi ukazać człowieka w świetle męstwa. Drugie miejsce zajął honor, który nakazuje jej stanąć w obronie słabszych od siebie istnień. Trzecia wartość to uwierzenie we własne predyspozycję, która pozwala osiągnąć zamierzony cel.   Azura zawsze żyje nadzieją na lepsze jutro, takie podejście pozwala jej w miarę pozytywnie patrzeć na świat i nie widzieć go w kolorach czarnych i szarych.  Co sprawiło, że jest trochę bardziej otwarta na ludzi? Kiedyś ich potępiała i potrafiła zabić człowieka. Nie znała litości - choć nadal potrafi być bezlitosna - to kiedy była bliska śmierci, pewna rodzina, której zabiła syna uratowała go. Zdziwiła się tym, ale oni odparli, że jej wybaczyli tą zbrodnie. Łatwo domyślić się czym ona jeszcze się kieruje, prawda?  Czy może jednak nie tak łatwo? Jest to zdolność do przebaczania najgorszych rzeczy czy zbrodni. Czy na takie coś nie mówi się miłość do bliźniego?   Azura stara się okazywać to samo uczucie, cechę - w każdym razie chce przekazać, to co oni dla niej zrobili innym. Nasza dziewczyna jest typem osoby cierpliwej, że aż by się chciało zwymiotować tą jej cierpliwością, to jednak i ona potrafi ją stracić, ale wtedy nieźle trzeba się napocić by tak się stało. Czy przez to, że nie wtrąca się w sprawy innych lub milczy można nazwać ją egoistą? A to, że woli towarzystwo swoje i swego pupila, a nie innych? Nieoznacza, że jest gburem, który nie potrafi porozmawiać z innymi, co jest przyczyną iż ją wszyscy omijają. Dosyć często słyszy, że jest nudna i nie umie się bawić, ale czy zabawa oznacza, że ma ulegać innym i nie mieć  własnego rozumu? Otwarcie potrafi przyznać, że jest fanatykiem spokoju, ale nigdy nie pozwoliłaby powiedzieć, że szybko odpuszcza. Jest wręcz na odwrót to kobieta, która walczy do kończa i nigdy nie odpuszcza nikomu.  Jest typem osoby sprawiedliwej, no przynajmniej stara się taką osobą być. Zazwyczaj stara się odnaleźć pozytywne zalety w innych, ale to tylko pretekst by móc się zaprzyjaźnić. Mimo swojego pesymizmu miewa czasem optymistyczne myśli i nawet uśmiechnie się czy zaśmieje się.  Azura jest pełna sprzeczności w sobie, gdyż jeszcze nie wiem kim tak naprawdę jest...  Dlatego nie zdziwcie się, że na zewnątrz pokazuję osobę twardą, zimna, niezależną i taką, która nie okazuje żadnych uczuć, a gdy ją poznacie to tak na prawdę  jest osobą, która poszukuje bliskości innych i kobietę, która ma serce pełne dobroci i poświęcenia dla innych.  Jednakże  Azura potrafi docenić dobry żart, sama czasem umie opowiedzieć zabawną historię. Woli jednak to ukrywać, zważywszy na stereotypy krążące wokół jej osoby. Inteligencja. Coś, czym potrafi pochwalić się nie w jednym momencie swego życia i coś, co traktuje jako podstawę. Według niej inteligencji nie da się nabyć – ją się albo posiada, albo nie. Zna jakby nieograniczoną ilość ciekawostek, którymi co prawda nie lubi rzucać na prawo i lewo, a zachowując je w tajemnicy ujawnić w odpowiednim momencie, zaskakując innych. Dobroć. Tak, nie można zarzucić, że jest naprawdę nieczuła. Pod powłoką gbura skrywa jakby jej inna postawa, mniej egoistyczna, która potrafi wyciągnąć pomocną dłoń i podnieść na duchu. Jest kompanem zarówno w rozmowach, czy spacerach, a wiedzieć trzeba, że posiada wręcz niesamowity dar słuchania. Nie przerywa bowiem komuś, a po wypowiedzi potrafi udzielić rzetelnej i co najważniejsze obiektywnej odpowiedzi. Jeśli chodzi o temat przyjaźni. Ponoć prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie, zatem  Azura jako stracona, pozbawiona wszystkiego gotowa jest się zaprzyjaźnić. Zanim jednak to się stanie musi owego kandydata na przyjaciela poznać wystarczająco dobrze. Nie obdarza się przecież zaufaniem i uczuciami kogoś, kto nie jest tego warty – jest to główne postanowienie  Azury. Miłość. Tego uczucia doznała w życiu dwa razy, jednak skora jest odkryć je ponownie. Uczucia tego pragnie najbardziej, aby stać się lepszą i już na zawsze porzucić fasadę kobietyy oziębłej, która w pojmowaniu przez innych nie jest  zdolna  do uczuć. Potrzeba jednak czasu i oddania, aby ta ponownie się zakochała. Pozory często mylą. Pod skorupą niezależnrejo, doświadczonej życiowo dziewczyny, skrywa się jednak istota o dobrym sercu. Dziewczyna z pozoru oziębła potrafi być miła, z pozoru dumna, potrafi kochać, z pozoru zapatrzona w siebie potrafi pomagać. Zrodzonay z matki pesymistki i ojca optymisty pełna jest sprzeczności. Często niewidocznych, bowiem, aby odkryć jej tajemnicę należy ją poznać.

Towarzysz

Neranea - ostatnia ze swego gatunku. Jej gatunek to Dreian, bardzo rzadkie zwierzę. Z wyglądu jak są dorosłe mogą przypominać smoki, ale nie są nimi. Są to dość sporej wielkości dziwne ptakogady. Ich dorosły wygląd bardzo różni się od ich wyglądu jak są małe. ­

Historia

To dziewczę przyszło na świat w rodzinie magów, która od wielu lat starała się o dziecko. Już tracili nadzieję, kiedy zdarzył się cud. Juile zaszła w ciążę z Hareonem. Juile miała wszystko, co chciała od męża, który nie chciał by po raz kolejny jego żona poroniła. Po 9 miesiącech urodziła im się córka. Nadali jej imię Hope, co znaczy Nadzieja, ponieważ była dla nich małym promyczkiem nadziei szczęścia i radości w życiu. Dziewczynka mimo, iż była rozpieszczana to nie wyrosła na rozpieszczoną dziewuchę. Do 10 urodzin wszystko było jeszcze dobrze, ale po urodzinach wszystko się zmieniło. Hareon stał się w stosunku do Hope obrzydliwie i nieetycznie. Zachowywał się dwuznacznie. Jej matka widząc to postanowiła uciec z Hope od niego jak najdalej. Prawda okazała się inna niż Azura wiedziała i sądziła.

Inne/ciekawostki

- Prawdziwe imię tej dziewczyny to Azura, ale przedstawia się jako Azura Hope Lea Lilith Michelle.
- potrafi grać na każdym instrumencie, ale woli gitarę i flet
- Pięknie śpiewa
- Maluje, szkicuje czy rzeźbi wyśmienicie.
- Ma dar do zwierząt, potrafi do każdego podejść i z łatwością nawiązać przyjaźń
- Posiada naszyjnik i bransoletkę są to przedmioty po matce, ale z zaklętą jej magią i mocą.
- Otrzymała kolejny naszyjnik, ale po babce

Od Hope cd Iwo

<Poprzednie opowiadanie>

Zdjęłam z głowy mężczyzny kominiarkę, ale nie znałam go. Na ramieniu miał dziwny symbol... Podobny widziałam u tego mężczyzny, który mnie znalazł... Dotknęłam tego symbolu i dziwne obrazy zaczęły mi się pojawiać przed oczami, szybko cofnęłam rękę ze strachu i zdziwienia. Iwo podbiegł do mnie i przytulił... Przemilczałam ten fakt przed nim. Iwo przesłuchiwał ich, ale nic nie powiedzieli... Przyglądałam się im, aż jeden z nich kazał mi uciekać... Wtedy zrozumiałam, że oni przyszli zabić Iwo, bo myśleli, że mi coś zrobić, a to oznacza, że oni mnie znają... Tylko skąd?  Przekazał mi coś, po czym obaj wyparowali.... Stałam w osłupieniu, Iwo również stanął jak wryty po wejściu...
- Oni....wyparowali... jak para... - powiedziałam oszołomiona....
Iwo złapał mnie za dłoń i wyprowadził z pokoju. Po kilku minutach znaleźliśmy się u niego.  Kiedy zostałam sama, odczytałam wiadomość...
"Droga córko,
skoro to czytasz i otrzymałaś oznacza, że nie żyję, a więc grozi Ci śmiertelne niebezpieczeństwo. Duren Ci pomoże i wyjaśni... Wybacz mi, że Cię porzuciłam, ale zrobiłam to dla twojego dobra byś była bezpieczna jak najdłużej... Oraz wybacz, że usunęłam Ci wspomnienia z prawdziwego domu, w którym się wychowywałaś od pięciu lat, to również było konieczne, jak i zmienienie twojego wyglądu.
Twoja kochająca mama 
P.S Bardzo Cię kocham i żałuję, że nie mogłam być przy Tobie, gdy Ty dorastałaś"
Po mych policzkach pociekły łzy.. Ten list napisała moja mama tuż przed śmiercią.Musiałam znaleźć tego mężczyznę, co mnie wcześniej uratował. Poczekałam aż Iwo zaśnie i wymknęłam się z jego domu. Zostawiłam mu pożegnalną wiadomość, bo nie wiedziałam czy wrócę. Nie chcę go w to mieszać ani narażać. Na dodatek to nie jest mój prawdziwy wygląd. Nera wskoczyła mi na ramię podczas zamykania drzwi. Długo szukałam Durena, ale go znalazłam... Czekał na mnie...  Wyglądał inaczej, pewnie również maskował swój prawdziwy wygląd... Uśmiechnął się do mnie i zaprowadził do siebie. Zaczął mi opowiadać całą historię. Kim jest mój prawdziwy ojciec, a czego chce mój ojczym.  Mój prawdziwy ojciec żyje.... Zgodziłam się by Duren ujawnił mój prawdziwy wygląd... Zamknęłam oczy ze strachu przed tym co zobaczę...Duren cicho się zaśmiał na ten widok...Dotknął mojego czoła i zaczął coś szeptać.... Po chwili moje ciało zaczęło świecić, ale nie czułam bólu... Miałam dłuższe włosy w kolorze niebieskim, a oczy koloru złotym... Tak naprawdę powinnam wyglądać? Niesamowite...  Spojrzał na mnie, a ja dałam mu znać, że jestem gotowa by poznać miejsce urodzenia i odzyskać wspomnienia. Chwycił mnie za dłoń i nas teleportował, do bliżej nieznanej mi krainy czy wyspy, ale było przepięknie.... Chwycił mnie w pasie i uniósł w górę... Widok był nie do opisania...  W takiej krainie się urodziłam? Chciałam poznać wreszcie mego ojca, ale Duren powiedział, że na chwilę obecną to jest niemożliwe. Żałowałam, że Iwo nie może tego zobaczyć, ale tak będzie najlepiej dla niego, będzie bezpieczny... To moja misja i ja muszę stawić temu czoła sama. Duren wytłumaczył mi, że moją główną mocą jest Magia Wody, ale posiadam zdolności lecznice plus tą tajemniczą moc. Czyli już nie jestem Boskim Zabójcą jak byłam dotychczas... Czekał mnie ciężki trening w nauczeniu się mego żywiołu, ale dam radę. Duren obiecał mi pomóc, ale najpierw mężczyzna wręczył mi naszyjnik mamy, w którym były zaklęte moje prawdziwe moce jak i wspomnienia... Duren ostrzegł mnie, że mogę stracić wcześniejsze wspomnienia na jakiś czas... Nie bałam się tego ryzyka. Założyłam go na szyję, a po chwili zachwiałam się, ale pamiętałam wszystko.... Duren zabrał mnie do kogoś, kogo znałam... Był to Corrin! Mój przyjaciel! Ależ on zmężniał i zrobił się przystojny... Rzuciłam mu się w objęcia, a on się zaśmiał... Usiedliśmy na boku i opowiadaliśmy sobie wszystko. Corrin był szczęśliwy widząc mnie, ale po chwili poczułam na swoim ramieniu czyjąś dłoń. Spojrzałam się w górę... Nade mną w łzach nachylał się Navarre... Mi również stanęły łzy w oczach, a po chwili znalazłam się w jego ramionach....Navarre jak się okazało był moim bratem, od narodzin byliśmy już jak papużki nierozłączki.. Dziwnie się czułam... Po odzyskaniu moich prawdziwych wspomnień czułam, że zależy mi na Navarre, ale nie tak jak  na Iwo...  Obu ich kochałam jak nikogo innego, ale po kolejnej informacji, że niejaki Ryoma jest moim narzeczonym i to od chwili naradzin to wspomnienia o nim o wiele mocniej mnie uderzyły niż po tym jak Iwo mi opowiadał jak się poznaliśmy podczas mojej amnezji... Czułam jak moje serce szybciej bije na imię Ryoma... Jednak ten dylemat postanowiłam rozwiązać później...  Duren zabrał mnie w jeszcze jedno miejsce by pokazać jak wyglądała moja matka. Była śliczna i pełna gracji. Miała długie blond włosy, takie jak pamiętałam... Szczerze nic się nie zmieniła.... Była taka sama jak ją zapamiętałam. Jednej rzeczy nie mogłam się doczekać, a było to poznanie mego ojca i dlaczego matka wyszła po raz drugi za mąż skoro mój ojciec żył i nadal żyje? Duren odkładał ten temat na później za każdym razem jak o nim wspominałam... Zamieszkałam z Navarre i Durenem, którzy pomagali  mi w uczeniu panowania nad wodą. Uczenie się nowego żywiołu zajęło mi parę  tygodni. Duren w końcu zgodził się mnie zabrać do mego ojca... Podczas podróży mijaliśmy wspaniałe miejsca, które mi się podobały... Po dwóch dniach dotarliśmy do jakieś świątyni, a z niej wyszedł jakiś mężczyzna. Duren powiedział, że to mój ojciec Eldeel...  Mój ojciec był posiadaczem długich fioletowych włosów... I wyglądał młodo... Uśmiechnął się na mój widok i przytulił... Wyjaśnił mi wszystko,czego nie byłam pewna...Tak naprawdę miałam na imię Azura, a nie Hope...  Nie znałam jednak siebie...Eldeel powiedział, że zanim zaczniemy działać musi mnie wyszkolić, ale to może potrwać. Zgodziłam się na jego plan. Chciałam się w końcu na coś przydać.

~Kilka miesięcy później~

Mój trening dobiegał końca, podczas tych kilku miesięcy miałam mnóstwo przygód i jednocześnie zmartwień i frajdy... Brakowało mi Iwo, ale Navarre  ciągle dotrzymywał mi towarzystwa tak jakby był zazdrosny o Iwo, a zwłaszcza oto że to z nim najwięcej czasu spędzam... Cicho zachichotałam na tę myśl...  Od dwóch tygodni nie widziałam Durena, co mnie martwiło.. Zjawił się pod wieczór z Iwo! Chłopak porwał mnie w ramiona z radością i ulgą jednocześnie...Chłopak zaczął mnie wypytywać co i jak, więc mu zaśpiewałam, przez co zobaczył moje przygody dzięki śpiewu....

Iwo był pod wrażeniem mych postępów, ale i zaniepokojony, bo bał się o mnie. Dałam mu całusa w policzek i uśmiechnęłam się, po czym zjawił się Navarre i spojrzał na Iwo chłodno... Przedstawiłam ich sobie jako moich przyjaciół. Oprowadziłam Iwo po moim świecie... Był zachwycony. Nera była większa od czasu jak ją widział, mogłam jej dosiąść jak konika. Po oprowadzeniu wróciliśmy do domu, lecz ja jeszcze udałam się na spacer by na spokojnie przeanalizować swoje uczucia do Ryomy  i Iwo....  Zjawiłam się po czterech godzinach, ale to co zastałam mnie przeraziło! Wszędzie był bałagan, a gdzieniegdzie krew... Ktoś ich zaatakował pod moją nieobecność i porwał... W moich oczach stanęły łzy... Musiałam coś zrobić... Na pewno to sprawka Garona mego ojczyma. Wiedziałam, że sama nie dam rady... Duren kiedyś wspominał mi o moim narzeczonym Ryomie, mężnym wojowniku... Musiałam go znaleźć...  Mówił, że prawdopodobnie przebywa na północ od tego miejsca, więc bez chwili zastanawiania ruszyłam na północ. Po tygodniu wędrówki znalazłam go w karczmie,  był pijany po śmierci siostry zszedł na dno... Tak mi ludzie powiedzieli... Zaprowadziłam go do pokoju i przeczekałam noc...
- Gdzie ja jestem? - spytał pewnie sam siebie
- W swoim pokoju, zaprowadziłam cię. - dodałam szybko
Ryoma zerwał się na równe nogi i spojrzał na mnie jakby ducha zobaczył.  Muszę przyznać, że miałam wrażenie iż go znam i to bardzo dobrze... Dziwne uczucie spotkać swego "narzeczonego".
- A...Azura... Czy to ty? - mówiąc to położył swoją dłoń na policzku.. Zarumieniłam się... Ryoma ma długie brązowe włosy. Zawsze nosi zbroję samuraja, a na nią zakłada coś w stylu płaszcza..
- Tak, to ja Ryoma - odparłam..
Stał tak w osłupieniu jeszcze dobre parę chwil... Kiedy oprzytomniał porwał mnie w ramiona i pocałował! Teraz to ja byłam zdezorientowana..
- Ty żyjesz! - krzyknął ze łzami w oczach
Uśmiechnęłam się i opowiedziałam mu, co się stało, że potrzebuję jego pomocy by uratować przyjaciół. Zgodził się mi pomóc...  Gołębią pocztą wysłał wiadomość do swych przyjaciół i postanowiliśmy przeprowadzić frontalny atak na siedzibę Garona.. Ryoma  przez cały czas był obok mnie i doradzał... Nawet czytał mi w myślach...  Przygotowania do bitwy przedłużały się o kilka miesięcy... Miałam nadzieję, że moi przyjaciele wciąż żyją.
- Co zrobisz po śmierci Garona?  Tron jest twój,tak jak należał do twej matki - rzekł Ryoma

To prawda... Mój świat mógł rozwijać się bez władcy, ale zniszczenia po tej wojnie będą ogromne i będą potrzebowali kogoś, kto ich poprowadzi i pomoże się podnieść. Ale czy ja przeżyję? Zwierzyłam się Ryomie, a ten mnie ochrzanił za takie myśli. Uśmiechnęłam się na to, widać było iż mnie kocha z całego serca... Jedna strona serca cieszyła się z tego, lecz druga nie....  Męczyło mnie to, bo nie umiałam między Iwo, a Ryomą wybrać... Jeśli przeżyję to wtedy zacznę się zastanawiać... Byliśmy gotowi do ataku. Rozpoczęliśmy szturm z rana następnego dnia.  Walka była zażarta, ale udało nam się ją wygrać i uwolnić mych przyjaciół. Duren wyjaśnił Iwo kim dla mnie jest Ryoma, a ja dla niego..

Udało mi się podczas tej walki zaskoczyć Iwo i Ryomę, sama dałam radę armii. Został tylko Garon, którego trudno było znaleźć. Ja, Iwo i Ryoma byliśmy w jednej drużynie i mieliśmy przeszukać górne poziomy zamku. Znaleźliśmy go jak uruchamiał jakąś maszynę, co mu się udało... Użyłam tej tajemniczej mocy i zaczęłam walczyć z mym ojczymem. Ryoma i Iwo zajęli się maszyną... Za każdym atakiem czułam jak moje siły życiowe mnie opuszczają podczas używania tej mocy...Garon szydził ze mnie i z matki podczas pojedynku... Jego mina kiedy maszyna została wyłączona była nie do opisania.. Zranił mnie, przez co Ryoma wtrącił się do walki by mi pomóc. Iwo stał na uboczu i przyglądał się naszej walce....Ostatni atak i go wykończę... Złapałam Garona za ramiona i wzbiłam się z nim w niebo... Tam użyłam promienia światła i go zabiłam... Spadając straciłam tą formę... Moje ciało zaczęło znikać... Umierałam...

Ryoma kucnął kawałek przede mną i płakał... Widziałam, że nie mógł się pogodzić z moją śmiercią... W oczach Iwo nie widziałam nic... No tak... Potrafił kryć uczucia..   Po czym zniknęłam zanim Ryoma zdążył mnie złapać za wyciągniętą dłoń...

~Kraina Umarłych~

 Wokół widziałam ciemność i nic więcej... Nagle poczułam jak ktoś mnie obejmuje... Otworzyłam zmęczone oczy i zobaczyłam matkę! Przytuliłam się do niej...  Spojrzała się na mnie i uśmiechała się do mnie.. Coś mówiła, chyba, że nie mogę tutaj zostać, że nie nadszedł mój czas by opuszczać tamten świat.. Nie rozumiałam czemu nie mogłam z nią zostać.. Wyjaśniła, że ktoś kto mnie kocha próbuje mnie przywrócić do życia nawet kosztem swego życie. Postanowiła mu pomóc. Ucałowała mnie w czoło i wyszeptała jakieś zaklęcie...Poczułam chwilowy ból....

~Kilka miesięcy po bitwie~

Obudziłam się w lesie wśród kwiatów.. Po mojej lewej stronie płynął strumień, z którego się napiłam. Po chwili wstałam, ale zachwiałam się...Upadłabym, ale ktoś mnie złapał.. Odwróciłam się w stronę tego kogoś i zobaczyłam Ryomę... Miał łzy w oczach, ale się uśmiechał... Szeptał jedynie, że mu się udało ... Zrozumiałam, że Ryo nie poddał się tak łatwo i szukał sposobu by mnie uratować ze szponów śmierci...  Odwzajemniłam to oraz wtuliłam się w niego, gdyż byłam zmęczona nadal... Poczułam jak Ryoma bierze mnie na ręce i niesie do mego ojca...  Ryoma opowiedział, co się stało po mojej śmierci... Iwo opuścił ten świat, nie będąc na mym pogrzebie... Może tego nie pokazałam, ale ukłuło mnie coś w serce...
"- Kochasz mnie?-zapytałam go
- Tak, kocham Cię Hope-odpowiedział mi bez wachania"
Przypomniałam sobie naszą rozmowę, gdyby mnie kochał to zostałby na moim pogrzebie i tak jak Ryoma szukał sposobu na uratowanie mnie... Muszę przyznać, że zmieniłam się. Nie byłam już taka sama jak wcześniej. Mój świat potrzebował mnie i mego wybranka by przywrócić harmonię w nim. Eldeel nie mógł się uspokoić ze szczęścia i tulił mnie jak małe dziecko... Minęło kilka tygodni zanim wszystko mi opowiedziano i które mijały mi na próbie skontaktowania się z Iwo. W jednym liście zerwał ze mną, pisząc, że mam do niego nie pisać,  a po kolejnym tygodniu Ryoma mi się oświadczył znowu... Przyjęłam jego zaręczyny... ~Czy nie podejmujesz zbyt pochopnie decyzję Azura? Czy ty go kochasz?~ Odpędziłam natrętne myśli, Iwo nawet nie odpowiedział na moje listy, a jak już odpowiedział to jasno dał mi do zrozumienia, że nie chce mnie znać ani mnie widzieć.


<Iwo??? Jak tam było podczas niewoli u Garona?? Jak się czułeś jak Hope umarła?? A jak dotarły do ciebie wieści o jej powrocie do życia?? >

<Następne opowiadanie>

Ilość słów: 2057

Od Iwo cd: Hope

              >poprzednie opowiadanie<

Dziewczyna na samo wspomnienie swojego widzenia aż drżała na ciele. Nie wiem czy akurat To widzenie się sprawdzi, czy się przeistoczy w żeczywistość a raczej nie mam zamiaru tego sprawdzać.
Muszę coś wymyślić nim znowu nas rozdzielą, nie mam zamiaru po raz kolejny jej tracić z myślą że może mi się już nie udać. Co to, to nie. Nie pozwolę na to więcej!
Nieświadomie stukałem palcami o blat stołu, wystukając jakąś melodię. Moje myśli kotłowały się we mnie niczym wzburzony ocean, zmarszczyłem brwi odruchowo przyciągając do siebie rozdygotaną Hope.
Dziewczyna objęła mnie swoimi drobnymi rączkami i wtuliła się niczym mały kotek.
Nie powiem, bardzo mi się to spodobało...
- Hope?-zacząłem gdy w mojej głowie rodził się powoli pomysł, ta ani na chwilę mnie nie puszczając tylko mruknęła bym kontynuował- Musisz zamieszkać u mnie, tam będziesz w miarę bezpieczna...za parę dni wymyślimy coś innego...nie chcę znowu Cię stracić, już nigdy więcej...
Poczułem jak się spina, nie ufa mi...nie ufa mi na tyle by ze mną pujść...
Zacisnąłem szczęki starając się nie dopuścić uciążliwych myśli kotłujących się w mojej głowie.
-Nie wiem..-szepnęła cicho
- Hope błagam-odkleiłem dziewczynę delikatnie od siebie, tym samym zmuszając do spojrzenia na mnie tymi swoimi najpiękniejszymi ślepkami na świecie
- Ufasz mi? -zapytałem nieustannie wpatrując się jej prosto w oczy
Chciałem dojżeć o czym myśli, jakie emocje ma w środku?
Hope nabrała głęboko powietrza i za nim zdołała cokolwiek powiedzieć, ja posadziłem ją sobie na kolanach.
Dziewczyna delikatnie się spięła ale po chwili oplotła mnie niczym małpka swoimi rękoma i nogami.
Trwaliśmy tak przez dłuższy czas a ja po prostu kreśliłem na jej plecach niezidentyfikowane szlaczki co najwyraźniej jej się bardzo podobało.
- Ufam Ci Iwo-wyszeptała nagle
- To choć do mnie, wiem że to nie jest jakoś bardzo bezpieczne miejsce...-przerwała mi kładąc swojego palca na wargach
Zdziwiony popatrzyłem jej głęboko w oczy
- Kochasz mnie?-zapytała wplątując swoje dłonie w moją czuprynę doprowadzając mnie tym do ciężkiego stanu.
- Tak, kocham Cię Hope-odpowiedziałem jej bez wachania
Dziewczyna delikatnie się uśmiechnęła a ja zacząłem się zastanawiać o co chodzi.
I w tedy oboje usłyszeliśmy czyjeś głosy, wspinali się po zewnętrznej stronie ściany kierując się do nas.
Oboje zerwaliśmy się z miejsca i w ekspresowym tempie byliśmy gotowi do obrony. Wyjąłem z za pasa swój ostry nóż i po prostu utkwiłem wzrok w oknie.
- Co robimy?-szepnęła
- Musimy ich złapać-odpoqiadam i bezsłownie porozumiewając się na migi zajęliśmy swoje pozycje, Hope udała się do kuchni jak by nigdy nic a ja ukryłem się tak, żeby Ci co mają zamiar nas a raczej ją dopaść nie mieli pojęcia o moim istnieniu.
Nie kazali długo na siebie czekać, już po chwili w pokoju stanęło dwuch zamaskowanych mężczyzn.
Widziałem doskonale jak skradają się w stronę dziewczyny, gdy jeden poszedł przodem pozostawiając drugiego w tyle, wykorzystałem sytuację i sprawnie dzieliłem rączką mojego noża, intruza. Nie przypuszczałem że będzie to tak dziecinnie proste! Facet leżał nieprzytomny pod moimi nogami, co za idioci są tak pewni?
Szybko związałem mężczyznę i ruszyłem po drugą zdobycz, usłyszałem jak Hope zaczyna walczyć z tamtym. Wbiegłem do kuchni w tym samym momencie w którym dziewczyna kopniakiem posłała wroga na blat i zdzieliła go patelnią po głowie. Skrzywiłem się mimowolnie, musi nieźle boleć.
Patrzyłem uwarznie na ich walkę by po chwili zobaczyć jak Hope przygwożdża tamtego do ziemi i wykręca mu bark.
Pomogłem związać mu nogi i ręce by po chwili usadowić ich obu na podłodze, zastanawiałem się kim są. Oboje mieli kominiarki na twarzach przez co nie mogliśmy ich rozpoznać.
Popatrzyłem porozumiewawczo na dziewczynę która kiwnęła głową na znak że rozumie i w milczeniu podeszła do barczystego faceta, sprawnym ruchem zciągnęła mu kominiarkę z głowy...

Ilość słów: 610

Hope? >Przepraszam że to tak długo trwało ale dopiero teraz mam czas. I sorry bo coś mi to trochę nie wyszło :/ <

Od Hope cd. Iwo

 <Poprzednie opowiadanie>

Wysłuchałam jego opowieści i powoli do mnie wróciło, co się wydarzyło. Mój strach był powodowany tym monstrum, który przybrał wygląd Stinga... Bałam się, że to może się powtórzyć, że każdy jest tym potworem... Złapałam się za głowę i syknęłam... Iwo natychmiast znalazł się obok mnie i patrzył ze zmartwieniem na mnie. Uspokoiłam go..,
- Teraz pamiętam... - powiedziałam niepewnie...
Iwo widocznie posmutniał... On myślał, że to jego wina, że się boję.... Nie wytrzymałam i się wtuliłam w niego z płaczem... Chłopak był zaskoczony, ale mnie mocno objął chcąc mnie uspokoić.. - Teraz wiem, czego tak na prawdę się bałam.... Bałam się, że każdy może być tym potworem, który przybrał wygląd Stinga .. - wyjaśniłam przez łzy
Iwo pocałował mnie w czoło i wrócił ze mną do domu. Szybko zasnęłam w objęciach Iwo, który położył mnie do łóżka i okrył kołdrą. Obudziłam się po godzinie, ale nikogo nie zastałam w domu... Czy ja nadal śnie?  Nie wiem.. Byłam w dziwnej krainie, wszędzie było ciemno... A przede mną był jakiś budynek, coś na wzór zamku... Niepewnie poszłam w jego kierunku... Droga bardzo mi się dłużyła. Szczerze bałam się, ale coś mi mówiło bym weszła do niego. Ostrożnie otworzyłam drzwi i weszłam do środka. Wszędzie panowała cisza i spokój. Nie podobało się mi to. Jednak we wnętrzu ala zamku panował mrok i trudno było coś zobaczyć przez to. Przełknęłam ślinę i ruszyłam przed siebie, stawiając ostrożnie kroki by w razie czego nie obudzić kogoś lub czegoś, kto lub co mogło tu mieszkać.  Nic jednak na mnie na chwilę obecną nie wyskoczyło, ale to zawsze mogło się zmienić, lecz liczyłam, że tak zastanie, przecież mówi się: "Nadzieja matką głupich". Marne pocieszenie, ale zawsze jakieś, czyż nie?  Ruszyłam przed siebie, obserwując czujnie otoczenie. Czułam, że błądzę jak w labiryncie... Miałam wrażenie, że mijam już po raz setny te same drzwi.... Po kilkunastu minutach znalazłam schody na górę i na dół .... Na początku chciałam iść na górę, lecz usłyszałam jak ktoś lub coś schodzi, więc szybko i najcichszej zejść na dół, ale to był błąd! Ten ktoś lub to coś nie było samo i szło na dół! Gorączkowo szukałam kryjówki,  jednocześnie starając się nie robić przy tym hałasu...  Znalazłam jakąś starą szafę, więc bez zastanowienie schowałam się w niej...  Do pokoju, w którym byłam schowana weszło dwóch mężczyzn... Jednym z nich był mój ojciec - rozpoznałam go po głosie - a drugiego nie znałam... Oni rozmawiali o mnie!  Przełknęłam ślinę i delikatnie uchyliłam drzwi, by móc bardziej usłyszeć ich rozmowę...
- Pamiętaj, co obiecałeś mi w zamian za to - rzekł nieznajomy do mego ojca
- Wiem, ona będzie twoja, więc będziesz mógł z nią robić co chcesz..  - odparł mój ojciec. 
O co im chodziło? Dlaczego oni chcą mnie? Zwłaszcza ten nieznajomy.... I czemu mój ojciec obiecał mnie dla tego mężczyzny?  Niepotrzebnie chciałam jeszcze bardziej się wychylić, bo wypadłam przed nogami nieznajomego...
- O wilku mowa - rzekł ten mężczyzna i mnie złapał za włosy oraz podniósł.
Spojrzałam się na niego ze strachem i łzami w oczach... Ojciec się śmiał, a ten drugi patrzył na mnie obleśnym wzrokiem.... Bałam się, tak strasznie się bałam..... Próbowałam się wyrwać, ale po chwili znaleźliśmy się w innym pokoju.... Tym razem w pokoju obecna byłam ja i on, sami...  Co się dzieje?! pomyślałam ze strachem... Chłopak rzucił mnie na łóżko i walnął się na mnie, a potem nastała ciemność..
- HOPE!!!! - usłyszałam jak ktoś krzyczy moje imię i poczułam jak ta osoba mną potrząsa...
Ocknęłam się, byłam zlana potem i płakałam... Iwo był przerażony, szybko mnie objął i poczekał aż się uspokoję...  Dopiero po chwili zdałam sobie sprawę, że to była wizja.... Opowiedziałam wszystko Iwo przez łzy....

<Iwo??? Tym razem to ty mi wybacz >

<Następne opowiadanie>

Ilość słów: 610